Pauline Vroom

Pauline bij de opening van haar expositie in De Vlam:

Schilderen is geen praten. Het is iets, wat je bij uitstek alleen en zwijgend doet. Al moet ik daarbij aantekenen dat de kritische ogen van anderen en van anderen uit vroegere tijden tijdens het schilderproces ook erg aanwezig kunnen zijn. Zo leerde ik bijvoorbeeld zijdelings van mijn vader, en die leerde dat weer van zijn ouders: ‘’als je niet kunt schilderen zoals de kunstenaars uit de Renaissance, als je bijvoorbeeld niet een appel of een ei geloofwaardig op het doek kan zetten, of een koperen ketel of marmeren beeld, nou dan beteken je als schilder niet zo veel.’’ Het was voor mij een van de vele opgaven om de betekenis van zo’n stelling in de huidige tijd te onderzoeken en om mijn eigen richting op te dúrven denken.

Schilderen is dus een zwijgend beroep. Ik zal toch proberen iets over de bron van mijn geschilder te zeggen.

Het is niet zozeer de mens of de door de mens gemaakte wereld die mij boeit. Met die wereld heb ik zoals iedereen te dealen. Dat is moeilijk genoeg soms. Nee, het is de natuur die mijn hart vult.

Op ongeveer mijn 11^de liep ik op een warme zomeravond het bos in. Daar zag ik het lage warme licht van de zon op het schors van een dennenboom schijnen. Die dennenboom leek daardoor van binnen op te lichten tegen de al diepe schaduwen van de achtergrond. Dat licht op die boom trof mij als een mokerslag. Ik werd er diep door geraakt. Iets wat ik voorheen nog niet had meegemaakt. Ik heb daar een tijdje aan de grond genageld staan kijken tot de zon verdween.

Sindsdien ben ik op zoek naar soortgelijke ervaringen van het wonderlijke, het geheimzinnige, het prachtig-mooie. Soms vind ik die, soms een tijd niet. En omdat mijn hart van een dergelijke ervaring overliep en dreigde op hol te slaan ontdekte ik al tamelijk snel daarna dat ik die ervaringen van het wonder, het geheimzinnige, het prachtig mooie om kon zetten in taal en beeld en in muziek. Wat toen volgde zijn vele omwegen, het knokken, het in je levensonderhoud voorzien, het zoeken, het de ruimte nemen en de moed verzamelen om het wonder weer vorm te geven.

En nu pas begin ik te zien dat de dagen en uren die ik op mijn eentje doorbracht in bos en veld, het urenlang in een boom zitten om naar vliegende duiven te kijken, die heerlijk ongestoorde tijd in de natuur de rest van mijn leven behoorlijk bepaald heeft en mij op de weg heeft geleid van schilderen en schrijven.

Ik hoop nog een jaartje of tien door te mogen gaan, want er liggen nog wonderen op mij te wachten!